I nie o Szekspira tu chodzi, choć postawione w tak odległych czasach pytanie nabiera nowego znaczenia. Rozwój szeroko pojętej elektroniki, sprowadzający się często w życiu codziennym do możliwości korzystania z komputera, rodzi nowe pytania. Jedno z nich można sprowadzić do bardzo prozaicznej czynności a właściwie zachowania.
Być w mediach społecznościowych czy nie być? Patrząc na statystyki informujące o ilości osób korzystających z Facebooka, Instagrama, Twittera itp. można dojść do wniosku, że ten sztuczny wirtualny świat zdominował życie wielu osób. Utarło się powiedzenie, nie tylko wśród młodzieży popularne: jeśli nie ma cię tu czy tu, to tak jakbyś nie żył.
Przerażenie może brać gdy tak jest postrzegane życie, nawet jeśli jest to tylko przenośnia. Taka dewaluacja człowieka jako jednostki i sprowadzenie go do określonego medium, to tak jakby pozbawić kogoś imienia i nazwiska a określać go jako numer.
Sprowadzenie swojej roli społecznej do zalogowania w internecie, niesie za sobą duże niebezpieczeństwo przewartościowania podejścia do życia.

Na początku naszej przygody z fotografią robimy zdjęcia wszystkiemu, co nas zainteresuje. Dopiero z czasem odkrywamy, że niektóre tematy interesują nas bardziej od innych. Jednym z bardziej wymagających działów jest sport i fotografia sportowa. Fotografowanie ruchu to z jednej strony bardzo trudne zadanie dla początkujących fotografów a z drugiej efekty, jakie możemy uzyskać na zdjęciu dają ostatecznie wiele satysfakcji twórcy.

Jaki obiektyw będzie odpowiedni do fotografii sportowej?

Fotograf sportowy zazwyczaj używa teleobiektywu, rzadko ma możliwość fotografowania z niewielkiej odległości. Trudno, bowiem sobie wyobrazić, aby osoba robiąca zdjęcia biegała po boisku za piłkarzem albo narażała swoje życia zbliżając się do rozpędzonego samochodu podczas rajdu np. Kajetana Kajetanowicza. Rzeczą kluczową w fotografii sportowej, jeżeli chodzi o sprzętu jest posiadanie jasnego teleobiektywu. Najlepsze konstrukcje to obiektywy „ze światłem” na poziomie f 2, 8; f, 2,0. Oczywiście ceny takich „szkieł” nie są małe i bardzo często mogą sobie na nie pozwolić tylko profesjonaliści. Kupując tańsze musimy się liczyć, że wartości te będą kształtować się już na poziomie wartości przysłony około f 4, 0 – f 5, 6.

Jak zamrozić ruch w sposób atrakcyjny dla widza?

Rzeczą zasadniczą jest użycie krótkie czasu otwarcia migawki. Im krótszy czas ekspozycji tym większe szanse na zamrożenie ruchu. Niestety bardzo często zdarza się tak, że w halach gdzie odbywają się zawody sportowe albo w plenerze światła jest tak mało, iż problemem staje się już samo wykonanie nieporuszonego zdjęcia nie mówiąc już o perfekcyjnym zamrożeniu ruchu. Prostym testem, który pokaże nam jak zwiększa się zapotrzebowanie na światło przy zwiększeniu szybkości czasu otwarcia migawki jest zrobienie kilku kadrów ustawiając wartość otwarcia migawki odpowiednio na poziomie 1/125 s, 1/200 s 1/250 s, 1/320 s, 1/500 s, 1/1000 s. Przy małe ilości światła ostatnie kadry będą już ciemne i pozbawione kolorów.

Drugą metodą robienia fotografii sportowej jest opcja, w której śledzimy obiekt fotografowany i rozmazujemy tło. Prowadząc aparat ruchem panoramicznym podążamy za naszym tematem i co jakiś czas naciskamy spust migawki. Fotografując np. samochód rajdowy będzie on nieporuszony a jego ruchome elementy – koła sugestywnie oddadzą odczucie ruchu i bez wątpienia wpłyną na dynamizm całej sceny. Dobrym rozwiązaniem jest korzystanie z trybu „priorytet czasu otwarcia migawki” tzw. tryb S. Żeby uzyskać krótkie czasy ekspozycji musimy zwiększyć czułość materiału światłoczułego, pojawi się wtedy niestety charakterystyczny szum (odpowiednik ziarna w fotografii analogowej), który pogarsza, jakość zdjęcia. W amatorskich aparatach akceptowalną granicą jest ustawienie ISO na poziomie 800, w ostateczności 1600.

Zapisywanie wspomnień to jedna z ważniejszych potrzeb dzisiejszego człowieka. Ludzka pamięć jest niestety zawodna a po latach okazuje się, że bardzo często z wielką przyjemnością wracamy do fotografii z lat minionych. Dlatego też warto już teraz zastanowić się, jakiego narzędzia będziemy używać, aby utrwalić te najpiękniejsze chwile naszego życia.

Smartfon

Dla starych „wyjadaczy” fotografii, którzy swoje początki zaczynali jeszcze w czasach analogowych robienie zdjęć telefonem jest niepoważne a bardzo często graniczy w ich mniemaniu z herezją. Jestem innego zdania i to z kilku zasadniczych powodów. W mojej ocenie technologia tak szybko idzie do przodu, że w tym momencie już nie jest tak ważne od strony technicznej czy nasza fotografia zostanie zrobiona aparatem fotograficznym typu lustrzanka czy smartfonem. Oczywiście występują różnice w optyce, wielkości matrycy itd., ale nie zmienia to faktu, że jeśli robimy zdjęcia do albumu (klasyczny wydruk 10x15 cm) to smartfon spełnia swoją funkcję idealnie. Najważniejszym jest jednak, aby podchodzić do fotografowania „na poważnie”, bez względu na to czy w naszych rękach jest profesjonalna lustrzanka czy telefon, z którego korzystamy, na co dzień. Wobec tego staramy się robić zdjęcia w kadrze poziomym (do takiego układu jest przyzwyczajone ludzkie oko), na ekranie ustawiamy punkt ostrości i ewentualnie zmieniamy ekspozycję (rozjaśniamy lub przyciemniamy dane ujęcie).

Aparat fotograficzny typu kompak

W ostatnich latach mocno wypierany przez smartfony. Jest to związane przede wszystkim z tym, że rezultaty, jakie możemy uzyskać za pomocą smartfona są na tyle dobre, że jeśli nie zajmujemy się fotografią bardziej „na poważnie” to zakup kompaktu mija się trochę z celem. Do plusów, jakie posiadają bez wątpienia aparaty kompaktowe należy z pewnością optyka naturalnie dużo lepsza niż w smartfonach, możliwość zoomowania z zachowaniem względnie dobrej jakości obrazu, prostota w obsłudze w porównaniu do bardziej zaawansowanych lustrzanek i oczywiście cena w tym względzie stanowi bardzo ważny czynnik brany pod uwagę przy zakupie. Bowiem w zależności od pojemności naszego portfela na taki aparat możemy wydać zarówno dwieście złotych jak i kilka tysięcy.

Lustrzanka

Samo słowo już niesie ze sobą już „posmak” profesjonalizmu i coś w tym faktycznie jest. Lustrzanki przeznaczone są dla bardziej zaawansowanych pasjonatów fotografii, którzy mają na tyle zacięcia w sobie, że nie przerażają ich takie terminy jak: czas naświetlania, wielkość przysłony, ISO, migawka itd. Lubią mieć wszystko pod kontrolą i chcą „wycisnąć” ze swojego sprzętu jak najlepsze kadry. Lustrzanka to przede wszystkim większa matryca (czyli już na wejściu nasza fotografia powinna być lepszej jakości), możliwość zmiany obiektywów(innych obiektywów używamy do portretu, innych do reportażu a jeszcze inne są przeznaczone do krajobrazu), autofocus jest szybszy niż ma to miejsce w kompakcie czy smartofnie (dzięki temu istnieje większe prawdopodobieństwo, że nasze zdjęcie wyjdzie nieporuszone np. kiedy fotografujemy wyścig kolarski) a oprócz tego nasze zdjęcia możemy robić w formacie bezstratnym tzw. RAW („surowy” plik, które zapisuje wszystkie informacje o obrazie w przeciwieństwie do JPG, który jest mniejszy, ale poprzez kompresję pomija niektóre dane). Możliwość zapisu zdjęć w formacie RAW mają tylko nieliczne smartfony i aparaty kompaktowe.

Podsumowanie

W dalszym ciągu pozostaje jednak wątpliwość „Jaki aparat powinien wybrać amator fotografii?”. Odpowiedzieć na tak postawione pytanie nie jest jednoznaczna i wymaga kilku chwil namysłu. Bez wątpienia ważnym jest, w jakim celu będzie nam służył aparat i jakim dysponujemy oczywiście budżetem. Wydawanie, bowiem kilku tysięcy złotych na aparat, którym będziemy robić przysłowiowe wakacje mija się z celem. Z drugiej strony, jeśli już myślimy bardziej zagłębić się w temat fotografii to warto pomyśleć o droższym sprzęcie. Nie musimy wszak kupować nowego produktu. Na portalach ogłoszeniowych czy aukcjach internetowych jest masa aparatów używanych, które możemy nabyć po okazyjnej cenie i wiele na tym zaoszczędzić.

Pytanie na co zwrócić uwagę przy zakupie aparatu zadaje sobie prawie każdy początkujący fotograf. Czy jest to rozmiar, czy miliony pikseli czy może zoom? Czy ma to być lustrzanka czy aparat kompaktowy?
Otóż, w praktyce jedno jest ważniejsze, inne mniej i tak na prawdę wybór aparatu powinien być dostosowany do naszych potrzeb i oczekiwań. Jeśli szukamy małego aparatu „wycieczkowego”, który zawsze będzie pod ręką i pozwoli szybko zrobić nam zdjęcie na pewno lepszym wyborem będzie mały aparat kompaktowy, który wszędzie łatwo zabierzemy. Natomiast jaki kompakt będzie dobry?
Klasyczne kompakty mają malutką fizycznie matrycę, każdy aparat z fizycznie większą matrycą będzie miał większy potencjał. I nie chodzi to o miliony pikseli tylko o fizyczny rozmiar matrycy, bo czy to będzie 10 czy 20 milionów pikseli, dla nas jako użytkownika nie będzie to miało większego znaczenia (jest to bardziej chwyt marketingowy).

Warto też zwrócić uwagę na jasność obiektywu zazwyczaj oznaczaną literą f np. f/1. 8-4. 9 bądź 1:1. 8-4. 9. I tutaj czym lepsze światło, czyli czym niższa wartość (cyfra) tym lepiej.

Jeśli chodzi o zoom czyli możliwość przybliżenia fotografowanego obiektu to już tylko i wyłącznie zależy od nas jak duże przybliżenie nas zadowoli. Oczywiście większe przybliżenie dale większą uniwersalność. Warto też zwrócić uwagę aby kupowany aparat był wyposażony stabilizację optyczną, chodź w obecnych czasach większość aparatów już ją posiada. A więc podsumowując, dobrze jeśli aparat ma większą fizycznie matrycę, jasny obiektyw, stabilizację optyczną i nie najmniejszy zoom i głównie na to warto zwrócić uwagę przy zakupie aparatu „wycieczkowego”. Jednocześnie jednak trzeba się liczyć z tym, że za te parametry będziemy musieli zapłacić więcej niż za aparat ze standardową matrycą czy jasnością obiektywu. Niestety nic nie jest za darmo.

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu zawód fotografa odznaczał się swojego rodzaju hermetycznością, która sprawiała, że każdy uznany w branży osobnik cieszył się elitarnym szacunkiem i uznaniem. Fotografia wymagała technicznego przygotowania, cierpliwości, materiałów i minimum wiedzy. Pół wieku później techniczny postęp, a także powszechny dostęp do sprzętu każdego rodzaju, sprawiają, że fotografia to branża, w której każdy może spróbować swoich sił. I próbuje.
Dla jednych fotografia stanowi jedno z wielu zainteresowań, dla innych jest powołaniem i głównym źródłem dochodu. Fotografem może być każdy. Nawet brak przynajmniej półamatorskiego sprzętu nie eliminuje nikogo z tej gry. Istnieją przecież telefony z wbudowanym aparatem fotograficznym, który możliwościami może powalić nawet największego sceptyka. Przykładem niech będą znane marki, które do wykonania zdjęć produktowych coraz częściej używają własnych telefonów, a efekt jest zdumiewająco dobry i właściwie nie odbiega jakościowo od zdjęć wykonywanych znacznie droższym sprzętem fotograficznym.
Żyjemy w kulturze obrazu, a wobec tego, wartość zdjęć po trosze uległa modyfikacji. Dzisiejsze zdjęcia nie są wyłącznie uwiecznieniem chwili, skrawka rzeczywistości, ale także komentarzem, sposobem komunikowania się i skuteczną formą reklamy. Fotografia stała się zajęciem dostępnym dla każdego, ale taki stan rzeczy poniekąd wpływa na ogólną kondycję rynku fotograficznego.
Dewaluacja to mocne słowo, chociaż oddaje w pewnym stopniu sytuację uznanych fotografów, którzy walczyli o swoją pozycję dziesiątki lat, a dzisiaj są stawiani w tym samym szeregu, co młodociani fotografowie operującym telefonem w połączeniu z programem graficznym. Zdania również w tej kwestii są podzielone. Dla jednych taki kierunek to naturalna kolej rzeczy w obliczu ogromnego postępu technologicznego oraz zmian pokoleniowych, dla innych to niewybaczalna profanacja.

Kłótnia jest nieodłącznym elementem naszego istnienia. Kłócimy się z partnerem, rodzicami, pracownikami. Żeby nikogo nie zranić, nie zepsuć relacji trzeba kłócić się mądrze. Podczas kłótni zamykamy się na swój światopogląd. To dlatego kłótnia często się zaognia. Dlatego najważniejszą rzeczą jest otwarty umysł, który przyswoi argumenty drugiej strony. Otwarty umysł jest kluczem do mądrej kłótni.
Drugą rzeczą jest pozytywne nastawienie. Oczywiście, trudno jest zachować zimną krew i pozytywne nastawienie, jednak dzięki temu można zapobiec wielu mocnym słowom. Warto podczas kłótni nie przeć zachłannie w swoją stronę, bo może to przysporzyć więcej kłopotu.
Trzecim elementem mądrej kłótni jest wspólny grunt i cel. Ma być nim kompromis, znalezienie rozwiązania. Nie powinniśmy walczyć o rację. Bo co po wygranej, skoro osoba "pokrzywdzona lub przegrana" będzie czuć się źle. Twoja wygrana będzie krótka, dlatego jeśli już się kłócisz, to kłóć się o kompromis, o wspólne dobro - nie o rację.
Czwarty element to... argumenty. Nie zaczynaj kłótni bez mocnych argumentów. Bo kłótnia ma opierać się na argumentach, nie na pretensjach. Podejście chłodne, spokojne będzie najlepszym rozwiązaniem.

Bycie dobrym rozmówcą to prawdziwa sztuka. Osób, z którymi możemy rozmawiać jest wiele, ale tylko z nielicznymi rozmawianie staje się przyjemnością.
Aby więc być dobrym rozmówcą trzeba przestrzegać kilku zasad. Gdy jesteśmy w licznej grupie powinniśmy starać się wyrażać krótko, ale treściwie tak by jak najszybciej wskazać puentę.
Na obszerniejsze opisy sytuacji możemy sobie pozwalać, gdy rozmawiamy w małym gronie a nasi rozmówcy faktycznie są zainteresowani szczegółami. Gdy to my jesteśmy gospodarzami i przyjmujemy u siebie gości powinniśmy dbać by były poruszane takie tematy, na które wszyscy mogą się wypowiedzieć.
Gdy siedzimy przykładowo w trzy osoby nietaktem jest dyskutowanie o filmie z jedną osobą, gdy wiemy, że druga nie mogła go obejrzeć.
W rozmowach nie można przesadzać z koncentrowaniem się na sobie. Okazuje się, że wiele osób ma z tym problem. Mogą o sobie rozprawiać godzinami i jednocześnie nie okazują zainteresowania rozmówcy. To wybitnie niekulturalne zachowanie. Gdy jesteśmy na dużym spotkaniu towarzyskim powinniśmy mieć na uwadze, że ma ono głównie formę rozrywkową i powinno się poruszać tematy z gatunku lekkich. Należy unikać, więc rozmów o polityce, chorobach, problemach czy plotkach.
Każdą rozmowę powinniśmy toczyć tak, aby nie urazić rozmówcy. Nie krytykujemy, więc złośliwie, nie komentujemy kogoś decyzji, nie naśmiewamy się. Pamiętajmy też by nie naruszać prywatności drugiej osoby, pytają na przykład o plany rodzicielskie czy brak partnera.

Policja Wolnego Miasta Gdańska - Polizei der Freien Stadt Danzig - policja w Wolnym Mieście Gdańsku.

Policja została utworzona 19 sierpnia 1919, dla zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańców Gdańska po zakończeniu I wojny światowej. Nazwana została Policją bezpieczeństwa (niem. Sicherheitspolizei, w skrócie Sipo). Po przeprowadzeniu reformy służb porządkowych w Wolnym Mieście Gdańsku, w 1921 nazwę zmieniono na Policja ochronna (Schutzpolizei, w skrócie Schupo). Istniała do 1 września 1939. Spora część członków rekrutowała się z dawnych formacji wojskowych zdemilitaryzowanego regionu.
Stanowisko prezydenta policji, od 1 kwietnia 1921 do końca istnienia Wolnego Miasta, zajmował Helmut Froböss.
Komenda - Prezydium Policji (niem. Polizeipräsidium) znajdowała się w Gdańsku przy ówczesnej Karrenwall (północna część ul. Okopowej) 9, w gmachu dawnego Królewskiego Prezydium Policji. Zabytkowy budynek powstał w latach 1902-1905, zaprojektował go Alfred Muttray. Został oddany do użytku 6 maja 1905 i nieuszkodzony przetrwał II wojnę światową.
Początkowo istniało 12 rewirów policyjnych, po reformie w 1926 ich liczba zmniejszyła się do 7 rewirów.
Policjanci byli początkowo umundurowani w tradycyjne, granatowe uniformy. W 1922 zaczęto wprowadzać mundury w kolorze szaro-zielonym. Na głowach nosili czako w kolorze szaro-zielonym z dużym herbem Gdańska. Mundury granatowe ostatecznie wycofano z użytku 1 grudnia 1924.
Gdańscy policjanci posiadali własnych piłkarzy, od 1920 SV Schutzpolizei Danzig, od 1939 Polizei SV Danzig.